The Digital
Foundation For Your Success

EXT4 niezawodny System Plików dla Linuxa

Wprowadzenie:


System plików to kluczowy element każdego systemu operacyjnego, odpowiedzialny za organizację i zarządzanie danymi na dysku twardym. W świecie systemów Linux jednym z najpopularniejszych systemów plików jest EXT4. Dzięki swojej wydajności i niezawodności zyskał uznanie użytkowników i stał się standardem dla wielu dystrybucji Linuxa. W tym artykule przyjrzymy się bliżej systemowi plików EXT4, zrozumieją jego cechy i dowiemy się, dlaczego jest tak powszechnie stosowany

  1. Historia i Ewolucja:
    System plików EXT4 (Fourth Extended Filesystem) jest bezpośrednim następcą systemu plików EXT3. Pierwsze wersje EXT4 pojawiły się w 2008 roku, a od tego czasu system przeszedł wiele aktualizacji, poprawiając wydajność i dodając nowe funkcje. Dzięki tym udoskonaleniom EXT4 zyskał reputację jako solidny i efektywny system plików dla systemów Linux.
  2. Wydajność:
    Jedną z głównych zalet systemu plików EXT4 jest jego doskonała wydajność. Optymalizacje wprowadzone w porównaniu do poprzednich wersji, takie jak wsparcie dla rozmiaru bloku do 1 MB, przyspieszają operacje odczytu i zapisu danych. To sprawia, że EXT4 jest idealnym wyborem zarówno dla małych projektów, jak i dużych serwerów wymagających szybkiego dostępu do plików.
  3. Rozszerzone Funkcje:
    EXT4 wprowadza szereg nowych funkcji w porównaniu do swojego poprzednika. Jedną z kluczowych jest wsparcie dla dużych woluminów i plików, co czyni go bardziej elastycznym dla współczesnych potrzeb. Ponadto, system plików ten obsługuje journaling, co zabezpiecza dane przed utratą w przypadku awarii systemu, co jest kluczowe dla stabilności i niezawodności.
  4. Kompatybilność:
    System plików EXT4 jest zgodny z wcześniejszymi wersjami EXT, co ułatwia aktualizację istniejących systemów. Ponadto, jest szeroko wspierany przez różne dystrybucje Linuxa, co sprawia, że jest łatwo dostępny dla użytkowników.
  5. Narzędzia Administracyjne:
    EXT4 oferuje różnorodne narzędzia administracyjne, które ułatwiają zarządzanie systemem plików. Narzędzia te pozwalają na defragmentację, sprawdzanie i naprawę błędów, co zwiększa ogólną niezawodność systemu.

Optymalizacja Systemu Plików EXT4 dla Konfiguracji RAID w Środowisku Linux

Konfiguracje RAID (Redundant Array of Independent Disks) stanowią kluczowy element w dzisiejszych systemach komputerowych, umożliwiając zwiększenie niezawodności oraz wydajności przechowywania danych. Optymalizacja systemu plików staje się kluczowym krokiem w zapewnieniu efektywnego wykorzystania potencjału macierzy RAID. W przypadku systemów Linux, system plików EXT4 oferuje szereg funkcji, które mogą być zoptymalizowane dla tego rodzaju konfiguracji.

  1. Rozmiar Bloku Systemu Plików:
    Dla konfiguracji RAID, ważne jest dostosowanie rozmiaru bloku systemu plików (block size) do parametrów macierzy. W przypadku dużych plików i intensywnego zapisu/odczytu, zaleca się zwiększenie rozmiaru bloku, co przyczynia się do efektywniejszego wykorzystania przestrzeni dyskowej oraz poprawy wydajności operacji wejścia/wyjścia.
# Przykład zmiany rozmiaru bloku przy tworzeniu systemu plików EXT4
mkfs.ext4 -b 4096 /dev/md0
  1. Journaling:
    W przypadku RAID, gdzie operacje wejścia/wyjścia są kluczowe, warto rozważyć dostosowanie trybu journalingu systemu plików. Optymalnym wyborem może być wyłączenie journalingu, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie bezpieczeństwo danych może być zapewnione przez mechanizmy RAID.
# Wyłączenie journalingu
tune2fs -O ^has_journal /dev/md0
  1. Opcje Montowania:
    Parametry montowania systemu plików mogą również wpływać na jego wydajność. Na przykład, opcja „noatime” pozwala na uniknięcie aktualizacji czasu ostatniego dostępu do plików, co może zredukować ilość operacji zapisu na dyskach, przyspieszając działanie systemu.
# Montowanie systemu plików z opcją noatime
mount -o noatime /dev/md0 /mnt/raid
  1. Zarządzanie Buforowaniem I/O:
    Przy konfiguracjach RAID warto również zwrócić uwagę na zarządzanie buforowaniem I/O. Ustawienia systemowe, takie jak elevator (algorytm zarządzania kolejką dysku), mogą być dostosowane w celu optymalizacji operacji odczytu/zapisu.
# Przykład ustawienia algorytmu zarządzania kolejką na noop
echo noop > /sys/block/md0/queue/scheduler
  1. Regularne Monitorowanie i Dostosowywanie:
    Efektywna optymalizacja wymaga również regularnego monitorowania wydajności systemu. Narzędzia takie jak iostat czy iotop mogą dostarczyć informacji na temat obciążenia dysków i ewentualnych obszarów wymagających optymalizacji.

Optymalizacja systemu plików EXT4 dla konfiguracji RAID w środowisku Linux jest kluczowym elementem w zapewnieniu wysokiej wydajności i niezawodności przechowywania danych. Dostosowanie rozmiaru bloku, trybu journalingu, opcji montowania oraz zarządzanie buforowaniem I/O stanowią istotne kroki w tym procesie. Regularne monitorowanie systemu i dostosowywanie ustawień na podstawie zmieniających się potrzeb są kluczowe dla utrzymania optymalnej wydajności w długim okresie czasu

Podsumowanie:

System plików EXT4 to solidny wybór dla wszystkich, którzy korzystają z systemów Linux. Jego doskonała wydajność, rozbudowane funkcje, kompatybilność i narzędzia administracyjne sprawiają, że jest to system plików godny uwagi. Bezpieczeństwo danych, szybki dostęp do plików i łatwość zarządzania sprawiają, że EXT4 jest jednym z najczęściej wybieranych systemów plików w ekosystemie Linux.

.

następna strona

Logical Volume Manager LVM

elastyczne zarządzanie przestrzenią dyskową

Logical Volume Manager, czyli LVM, to zaawansowane narzędzie zarządzania przestrzenią dyskową w systemach Linux. Pozwala ono na elastyczne tworzenie, zarządzanie i rozbudowę logicznych woluminów, co sprawia, że jest niezwykle przydatne w dynamicznym środowisku, gdzie wymagania dotyczące przestrzeni dyskowej mogą się zmieniać. W tym artykule przyjrzymy się, jak LVM działa w systemie Linux oraz przedstawimy kilka przykładów konfiguracji.

Jak działa LVM?

Tradycyjnie, zarządzanie przestrzenią dyskową w systemie Linux obejmuje partycjonowanie dysków. LVM wprowadza warstwę abstrakcji, dzięki której możliwe jest tworzenie logicznych woluminów, niezależnych od fizycznych dysków czy partycji. Główne elementy składowe LVM to:

  1. Physical Volumes (PV): Fizyczne dyski lub ich fragmenty, które są zarządzane przez LVM.
  2. Volume Groups (VG): Zbiory Physical Volumes, tworzące jednostkę zarządzania przestrzenią dyskową.
  3. Logical Volumes (LV): Logiczne woluminy, które są tworzone w ramach Volume Groups i stanowią finalne urządzenia dostępne dla systemu operacyjnego.

Dzięki temu podejściu LVM umożliwia łatwe rozszerzanie partycji bez konieczności zmian w strukturze dysków czy partycji.

Konfiguracja LVM

1. Instalacja LVM

Przed rozpoczęciem konfiguracji upewnij się, że LVM jest zainstalowany. Możesz to zrobić za pomocą menedżera pakietów systemu, np. w systemie opartym na Debianie używając poniższej komendy:

sudo apt-get install lvm2

2. Tworzenie Physical Volumes

Najpierw musisz przygotować fizyczne dyski lub partycje, które będą zarządzane przez LVM. Możesz użyć poniższej komendy, aby oznaczyć dysk jako Physical Volume:

sudo pvcreate /dev/sdX

3. Tworzenie Volume Groups

Kiedy masz już przynajmniej jeden Physical Volume, możesz utworzyć Volume Group, łącząc je razem:

sudo vgcreate nazwa_grupy /dev/sdX /dev/sdY

4. Tworzenie Logical Volumes

Teraz możesz utworzyć swój pierwszy Logical Volume, określając rozmiar i nazwę:

sudo lvcreate -L 20G -n nazwa_lv nazwa_grupy

5. Formatowanie i montowanie Logical Volumes

Ostatni krok to sformatowanie nowo utworzonego Logical Volume i zamontowanie go w systemie plików:

sudo mkfs.ext4 /dev/nazwa_grupy/nazwa_lv
sudo mount /dev/nazwa_grupy/nazwa_lv /mnt/katalog

Przykładowa konfiguracja LVM

Załóżmy, że masz dwa dyski /dev/sda i /dev/sdb. Chcemy stworzyć Volume Group o nazwie myvg i w nim utworzyć Logical Volume o nazwie mylv. Oto kroki:

  1. Tworzenie Physical Volumes:
sudo pvcreate /dev/sda /dev/sdb
  1. Tworzenie Volume Group:
sudo vgcreate myvg /dev/sda /dev/sdb
  1. Tworzenie Logical Volume:
sudo lvcreate -L 50G -n mylv myvg
  1. Formatowanie i montowanie Logical Volume:
sudo mkfs.ext4 /dev/myvg/mylv
sudo mount /dev/myvg/mylv /mnt/mydirectory

Teraz masz gotowy do użycia Logical Volume, który możesz swobodnie zarządzać w miarę potrzeb.

Dodawanie Kolejnego Dysku do Istniejącej Grupy w LVM

W miarę rozwoju systemu i zwiększania potrzeb dotyczących przestrzeni dyskowej, może zajść konieczność dodania kolejnego dysku do istniejącej grupy w Logical Volume Manager (LVM). Poniżej przedstawiamy kroki niezbędne do rozszerzenia przestrzeni dyskowej poprzez dodanie nowego fizycznego dysku.

1. Dodanie Nowego Physical Volume

Zakładamy, że dysk /dev/sdc jest nowym dyskiem, który chcemy dodać do istniejącej grupy. Rozpoczynamy od dodania go jako Physical Volume:

sudo pvcreate /dev/sdc

2. Dodanie Nowego Physical Volume do Istniejącej Grupy

Następnie dodajemy nowo utworzony Physical Volume do już istniejącej Volume Group. W naszym przykładzie grupa nosi nazwę myvg:

sudo vgextend myvg /dev/sdc

3. Rozszerzenie Logical Volume

Po dodaniu nowego Physical Volume, możemy rozszerzyć istniejący Logical Volume. Załóżmy, że chcemy zwiększyć rozmiar o 30 GB:

sudo lvextend -L +30G /dev/myvg/mylv

4. Rozszerzenie Systemu Plików

Aby system operacyjny był świadomy zwiększenia przestrzeni dyskowej, musimy rozszerzyć system plików. Przyjmując, że używamy systemu plików Ext4, wykonujemy następującą komendę:

sudo resize2fs /dev/myvg/mylv

5. Sprawdzenie Efektów

Aby upewnić się, że przestrzeń dyskowa została pomyślnie rozszerzona, możemy skorzystać z komendy df, która wyświetli aktualne informacje o dostępnym miejscu na dysku:

df -h

Teraz, po dodaniu nowego dysku do istniejącej grupy, mamy większą przestrzeń dyskową dostępną w naszym systemie. Dzięki elastyczności LVM możemy łatwo dostosowywać konfigurację przestrzeni dyskowej do bieżących potrzeb, co czyni to narzędzie niezwykle przydatnym w dynamicznym środowisku informatycznym.

Optymalizacja Systemu Plików w Logical Volume Manager (LVM)

Oprócz elastycznego zarządzania przestrzenią dyskową, Logical Volume Manager (LVM) oferuje również możliwość optymalizacji systemu plików. Poniżej przedstawiamy kilka przykładów praktyk, które pomogą zoptymalizować wydajność i użyteczność systemu plików w LVM.

1. Wybór Odpowiedniego Systemu Plików:

Przed utworzeniem Logical Volume warto zastanowić się nad wyborem systemu plików. W zależności od potrzeb i charakterystyki danych, możemy wybrać między różnymi systemami plików, takimi jak Ext4, XFS czy Btrfs.

2. Montowanie z Opcją noatime:

Opcja noatime eliminuje zapisywanie czasu ostatniego dostępu do pliku, co może znacząco zwiększyć wydajność systemu plików, zwłaszcza w przypadku intensywnego dostępu do plików. Modyfikacja wpisu w pliku /etc/fstab może wyglądać tak:

/dev/myvg/mylv /mnt/mydirectory ext4 defaults,noatime 0 2

3. Kompresja Danych:

Niektóre systemy plików, takie jak Btrfs, oferują wbudowane mechanizmy kompresji danych. Kompresja może zmniejszyć zużycie przestrzeni dyskowej i przyspieszyć operacje odczytu/zapisu. Przykład dla systemu plików Btrfs:

sudo mount -o compress=lzo /dev/myvg/mylv /mnt/mydirectory

4. Zmniejszanie Fragmentacji:

Fragmentacja może wpływać na wydajność systemu plików. W przypadku systemu plików Ext4 możemy skorzystać z narzędzia e4defrag do defragmentacji plików:

sudo e4defrag /mnt/mydirectory

5. Monitorowanie Użycia I/O:

Przy użyciu narzędzi monitorujących, takich jak iotop, możemy śledzić, które procesy generują najwięcej operacji wejścia/wyjścia na dysku. To pozwala nam zidentyfikować potencjalne obszary optymalizacji.

sudo iotop

6. Zmiana Rozmiaru Bloku:

W niektórych przypadkach zmiana rozmiaru bloku systemu plików może wpłynąć na wydajność. Na przykład, dla systemu plików Ext4 możemy użyć opcji -b przy tworzeniu systemu plików:

sudo mkfs.ext4 -b 4096 /dev/myvg/mylv

7. Optymalizacja RAID w LVM:

W przypadku korzystania z LVM w połączeniu z RAID, ważne jest dostosowanie parametrów dla optymalnej wydajności. Na przykład, dla RAID 5 możemy dostosować rozmiar chunka przy tworzeniu:

sudo lvcreate --type raid5 --size 100G --name mylv myvg /dev/sd{a,b,c,d} --chunksize 512K

Optymalizacja systemu plików w środowisku LVM może znacznie poprawić wydajność i efektywność przestrzeni dyskowej. Warto regularnie monitorować i dostosowywać konfigurację w zależności od zmieniających się potrzeb i charakterystyki pracy systemu.

LVM w systemie Linux to zaawansowane narzędzie, które ułatwia zarządzanie przestrzenią dyskową. Dzięki elastycznym opcjom konfiguracyjnym, umożliwia dynamiczne dostosowywanie rozmiaru partycji bez potrzeby przerywania działania systemu.

następna strona

System plików ZFS w systemie Linux

Spis treści

  1. Polecenia Create w ZFS
  2. Polecenia Snapshot
  3. Kopie zapasowe ZFS
  4. Odporność na awarie
  5. Tuning systemu plików ZFS

ZFS jest zaawansowanym systemem plików, który oferuje wiele zalet w porównaniu z tradycyjnymi systemami plików, takimi jak ext4 czy NTFS. W tym wpisie na blogu przedstawię niektóre z najważniejszych funkcji i korzyści ZFS, a także wskażę, jak można go zainstalować i skonfigurować na swoim komputerze lub serwerze.

ZFS jest systemem plików, który łączy w sobie funkcje systemu plików i menedżera woluminów. Oznacza to, że ZFS zarządza zarówno organizacją danych na dyskach, jak i ich ochroną przed uszkodzeniem. ZFS jest systemem plików typu copy-on-write, co oznacza, że przy każdej zmianie danych tworzona jest ich kopia, a nie nadpisywana oryginalna wersja. Dzięki temu ZFS zapewnia wysoką odporność na błędy i uszkodzenia dysków, a także umożliwia wykonywanie migawek (snapshotów) i klonów danych w dowolnym momencie.

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech ZFS jest to, że obsługuje on pule dyskowe (zpool), które są zbiorem dysków lub partycji, które mogą być łączone w różne konfiguracje RAID. ZFS obsługuje zarówno standardowe poziomy RAID, takie jak RAID 0, 1, 5, 6, jak i własne poziomy RAID-Z, RAID-Z2 i RAID-Z3, które zapewniają lepszą wydajność i niezawodność niż tradycyjne RAID. ZFS pozwala również na dodawanie i usuwanie dysków z puli bez konieczności przebudowywania całego systemu plików.

ZFS oferuje również wiele innych zalet, takich jak:

– Kompresja i deduplikacja danych, które pozwalają zaoszczędzić miejsce na dysku i poprawić wydajność.

– Szyfrowanie danych na poziomie systemu plików, które zapewnia bezpieczeństwo i prywatność.

– Kontrola integralności danych za pomocą sum kontrolnych (checksum), które wykrywają i naprawiają błędy spowodowane przez uszkodzone dyski lub błędy sprzętowe.

– Cacheowanie danych w pamięci RAM (ARC) i na dyskach SSD (L2ARC), które przyspieszają odczyt i zapis danych.

– Quota i rezerwacje miejsca na dysku dla poszczególnych systemów plików lub użytkowników, które pozwalają na lepsze zarządzanie przestrzenią dyskową.

Aby zainstalować i skonfigurować ZFS na swoim komputerze lub serwerze, należy wykonać następujące kroki:

– Zainstalować pakiet zfsutils-linux za pomocą menedżera pakietów swojej dystrybucji Linux.

sudo apt install zfsutils-linux
zfs –version

– Utworzyć pulę dyskową za pomocą polecenia zpool create, podając nazwę puli i dyski lub partycje do niej należące. Można również określić poziom RAID i inne opcje.

sudo zpool create nazwa_puli dysk1 dysk2
sudo zpool create nazwa_puli mirror dysk1 dysk2 (mirror)
sudo zpool create nazwa_puli raidz1 dysk1 dysk2 dysk3 (RAID-Z)

– Utworzyć system plików za pomocą polecenia zfs create, podając nazwę systemu plików i pulę dyskową, do której należy. Można również ustawić różne opcje systemu plików, takie jak kompresja, szyfrowanie czy quota.

sudo zfs create nazwa_puli/nazwa_datasetu

– Zamontować system plików za pomocą polecenia mount lub wpisując go do pliku /etc/fstab.

– Korzystać z systemu plików ZFS tak samo jak z każdego innego systemu plików.

ZFS jest systemem plików o wysokich możliwościach i funkcjonalnościach, który może znacznie poprawić wydajność i niezawodność systemu. Warto spróbować ZFS i przekonać się o jego zaletach.

następna strona

Polecenie ifconfig

ifconfig to polecenie używane w systemach operacyjnych typu Unix (takich jak Linux czy macOS) do wyświetlania i konfigurowania interfejsów sieciowych. Polecenie to umożliwia użytkownikowi sprawdzenie informacji dotyczących interfejsów sieciowych, takich jak adresy IP, maski podsieci, adresy MAC, statystyki transmisji itp.

Poniżej znajduje się ogólny opis kilku podstawowych opcji ifconfig:

  1. ifconfig bez argumentów:
    Wyświetla informacje o wszystkich aktywnych interfejsach sieciowych na komputerze.
ifconfig
  1. ifconfig <interfejs>:
    Wyświetla szczegółowe informacje o określonym interfejsie sieciowym, np. eth0 lub wlan0.
ifconfig eth0
  1. ifconfig <interfejs> up i ifconfig <interfejs> down:
    Włącza (up) lub wyłącza (down) określony interfejs sieciowy.
ifconfig eth0 up
ifconfig eth0 down
  1. ifconfig <interfejs> <adres_IP>:
    Ustawia statyczny adres IP dla określonego interfejsu.
ifconfig eth0 192.168.1.2
  1. ifconfig -a:
    Wyświetla informacje o wszystkich interfejsach sieciowych, włącznie z tymi, które są obecnie wyłączone.
ifconfig -a

Polecenie ifconfig jest używane mniej często na nowoczesnych systemach, a jego zalecane zamienniki to np. ip w przypadku Linuxa. Jednakże, ifconfig nadal jest dostępny i szeroko stosowany w wielu środowiskach.

następna strona

Wyszukiwanie plików find i locate

Wyszukiwanie plików to kluczowy element pracy na systemach operacyjnych, szczególnie w środowiskach Unix-like. Dwa popularne narzędzia do przeszukiwania plików to find i locate.

  1. find: to narzędzie wiersza poleceń, które umożliwia wyszukiwanie plików na podstawie różnych kryteriów. Poniżej przedstawiam kilka przykładów użycia:

Aby znaleźć plik o konkretnej nazwie w bieżącym katalogu: 

find . -name "nazwa_pliku"

Wyszukanie plików z określonym rozszerzeniem: 

find . -name "*.rozszerzenie"

Wyszukanie plików zmodyfikowanych w ciągu ostatnich N dni: 

find . -mtime -N

Wyszukiwanie plików na podstawie wielu kryteriów:

bash find . -name "*.txt" -size +1M -exec ls -l {} \;
  1. locate:
    locate to szybkie narzędzie do wyszukiwania plików, które korzysta z wcześniej zindeksowanej bazy danych. Aby korzystać z locate, najpierw trzeba sprawdzić, czy baza danych jest aktualna. Można to zrobić poleceniem updatedb.
  2. Następnie można użyć locate do szybkiego wyszukiwania plików:
  • Aktualizacja bazy danych: sudo updatedb
  • Wyszukiwanie pliku za pomocą locate: locate nazwa_pliku
  • locate działa bardzo szybko, ponieważ korzysta z wcześniej przygotowanej bazy danych, ale może nie uwzględniać ostatnich zmian w systemie, w przeciwieństwie do find.

Podsumowując, find i locate to przydatne narzędzia w systemach Unix-like do skutecznego wyszukiwania plików. find oferuje dużą elastyczność dzięki wielu opcjom i możliwościom filtrowania, podczas gdy locate jest szybszy dzięki wcześniej przygotowanej bazie danych, choć może być mniej aktualny w przypadku ostatnich zmian w systemie. Wybór pomiędzy nimi zależy od konkretnych potrzeb i warunków środowiska pracy.

następna strona

Stosowanie programu Screen

Screen to pełnoekranowy menedżer okien, który współdzieli fizyczny terminal z innymi procesami. Jest to narzędzie, które umożliwia użytkownikom tworzenie, zarządzanie i przełączanie się między wieloma terminalami w jednym oknie. Program ten jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdzie konieczne jest utrzymanie wielu sesji terminala jednocześnie, na przykład podczas pracy zdalnej na serwerze.

Jedną z głównych zalet programu Screen jest możliwość utrzymania sesji terminala nawet po utracie połączenia z serwerem. Działa to poprzez tworzenie wirtualnych terminali, które pozostają aktywne nawet po wyjściu z bieżącej sesji SSH. Dzięki temu, gdy użytkownik ponownie połączy się z serwerem, może łatwo przywrócić poprzednie sesje i kontynuować pracę tam, gdzie została przerwana.

Aby rozpocząć korzystanie z programu Screen, wystarczy wpisać polecenie screen w terminalu. Po uruchomieniu programu, użytkownik przechodzi do trybu „screen”, gdzie może wykonywać różne zadania. W celu utworzenia nowej karty terminala, można użyć kombinacji klawiszy Ctrl + A, a następnie C. W celu przełączania się między kartami, używamy Ctrl + A, a następnie N (następna karta) lub Ctrl + A, a następnie P (poprzednia karta).

Podczas korzystania z programu Screen, można także odłączyć się od bieżącej sesji bez zamykania terminala. Wystarczy użyć kombinacji Ctrl + A, a następnie D. Sesja pozostanie aktywna, a użytkownik będzie mógł później do niej powrócić.

Aby ponownie dołączyć się do istniejącej sesji Screen, można użyć polecenia screen -r. Jeśli istnieje tylko jedna sesja, program automatycznie dołączy do niej. W przypadku wielu sesji, użytkownik może wybrać, do której chce się dołączyć.

Polecenia

Ctrl+A+?: wyświetla listę poleceń i ich skrótów klawiaturowych.
Ctrl+A+C: tworzy nowe okno.
Ctrl+A+D: likwiduje okno.
Ctrl+A+N: przechodzi do następnego okna w sekwencji.
Ctrl+A+P: przechodzi do poprzedniego okna w sekwencji.
Ctrl+A+# (# to numer): przechodzi do okna o określonym numerze.
Ctrl+A+": przedstawia listę okien; użytkownik może wybrać dowolne okno, wprowadzając numer.

Poniższy wykaz zawiera listę często wykonywanych poleceń:
screen -list: przedstawia listę wszystkich okien.
screen : tworzy nowe okno, w którym uruchamia podaną aplikację.

Screen to narzędzie, które ułatwia pracę z terminalami i zarządzanie wieloma sesjami jednocześnie. Dzięki jego elastyczności i funkcjonalnościom, jest często stosowany przez administratorów systemów oraz użytkowników pracujących zdalnie.

następna strona

Obsługa Secure Linux (SELinux)

SELinux, czyli Security-Enhanced Linux, to mechanizm kontroli dostępu w jądrze systemu Linux, który wprowadza dodatkowe warstwy zabezpieczeń. SELinux został opracowany przez NSA (National Security Agency) i został włączony do jądra Linux w celu zwiększenia poziomu bezpieczeństwa systemu operacyjnego. Poniżej przedstawiam podstawowe informacje na temat obsługi SELinux:

1. Podstawowe Pojęcia:

  • Policies (Polityki): SELinux opiera się na politykach, które definiują, które procesy mają dostęp do konkretnych zasobów systemowych.
  • Context (Kontekst): Każdy obiekt w systemie (plik, proces, gniazdo sieciowe itp.) ma przypisany kontekst, który określa, do jakiej klasy zasobów ma dostęp.

2. Stan SELinux:

Aby sprawdzić stan SELinux, można użyć polecenia:

bash sestatus

Wynik pokaże, czy SELinux jest włączony, wyłączony lub pracuje w trybie egzekwowania.

3. Zmiana Stanu SELinux:

Aby tymczasowo wyłączyć SELinux, można użyć polecenia:

bash setenforce 0

Aby ponownie włączyć SELinux:

bash setenforce 1

4. Zarządzanie Polityką SELinux:

Narzędzie semanage umożliwia zarządzanie polityką SELinux.
Instalacja narzędzia:

bash sudo yum install policycoreutils-python 
(dla systemów opartych na Yum) 
sudo apt-get install policycoreutils (dla systemów opartych na APT)

Przykład dodawania reguły dla portu:

bash semanage port -a -t http_port_t -p tcp 8080

5. Przegląd Logów SELinux:

  • Logi SELinux są przechowywane w pliku /var/log/audit/audit.log.
  • Aby przeglądać logi SELinux, można użyć polecenia ausearch lub sealert.

6. Debugowanie SELinux:

Jeśli SELinux blokuje dostęp do zasobów, można użyć trybu debugowania, który umożliwia analizę zdarzeń SELinux.

bash setsebool -P selinuxuser_debug=1

7. Zmiana Kontekstu:

Aby zmienić kontekst SELinux dla pliku lub katalogu, można użyć polecenia chcon.

bash chcon -t httpd_sys_content_t /var/www/html/index.html

8. Przywracanie Początkowej Polityki:

W przypadku problemów z własnymi modyfikacjami polityki można przywrócić domyślną politykę SELinux.

bash restorecon -R /path/to/directory

9. Zasady Boole’a:

  • SELinux używa zasad Boole’a do kontrolowania pewnych funkcji. Można użyć getsebool i setsebool do zarządzania zasadami Boole’a.

SELinux dostarcza zaawansowaną warstwę zabezpieczeń, ale wymaga pewnego nakładu pracy w zakresie zarządzania polityką i debugowania problemów związanych z dostępem do zasobów. Warto zaznajomić się z dokumentacją SELinux oraz korzystać z dostępnych narzędzi, aby skonfigurować go zgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa systemu. Potrzebujesz zarządzania serwerem?

następna strona

Netstat to jedno ze słynnych narzędzi do analizy sieci

„Netstat” to jedno z popularnych narzędzi, które większość użytkowników systemu Linux słyszała lub użyła przynajmniej raz. Jest to wszechstronne narzędzie służące do diagnostyki i analizy ruchu w sieci oraz wykrywania problemów związanych z połączeniami sieciowymi. Oto kilka przykładów użycia „netstat”:

  1. Podstawowe Użycie „Netstat”: Aby wyświetlić podstawowe informacje o aktywnych połączeniach sieciowych, użyj polecenia:
netstat

To polecenie wyświetli listę aktywnych połączeń, adresów IP, portów i innych szczegółów.

  1. Wyświetlanie Połączeń TCP: Aby ograniczyć wyniki do połączeń TCP, użyj flagi -t:
netstat -t

To polecenie wyświetli tylko połączenia TCP.

  1. Wyświetlanie Połączeń UDP: Aby wyświetlić tylko połączenia UDP, użyj flagi -u:
netstat -u

To polecenie wyświetli tylko połączenia UDP.

  1. Wyświetlanie Szczegółowych Informacji: Aby uzyskać bardziej szczegółowe informacje o połączeniach, użyj flagi -a w połączeniu z flagą -n (wyłączającą rozwiązywanie DNS):
netstat -an

To polecenie wyświetli adresy IP i porty w formie numerów oraz wszystkie aktywne połączenia.

  1. Wyświetlanie Połączeń na Konkretnym Porcie: Aby sprawdzić, które połączenia aktywne są na określonym porcie, użyj flagi -tuln (TCP, UDP, bez rozwiązywania DNS) i przekieruj wynik do narzędzia „grep”, na przykład:
netstat -tuln | grep PORT

Zamiast „PORT” wpisz numer portu, który cię interesuje.

  1. Wyświetlanie Statystyk Interfejsu: Aby sprawdzić statystyki danego interfejsu sieciowego, użyj flagi -i:
etstat -in

To polecenie wyświetli statystyki interfejsów, takie jak ilość danych wysłanych i odebranych.

  1. Wyświetlanie Routingu: Aby wyświetlić tablicę routingu, użyj flagi -r:
netstat -r

To polecenie wyświetli trasę pakietów w systemie.

  1. Wyświetlanie Usług Nasłuchujących (Listening Services): Aby zobaczyć, które usługi nasłuchują na danym porcie, użyj flagi -l:
netstat -l

To polecenie wyświetli wszystkie usługi nasłuchujące na swoich portach.

„Netstat” to narzędzie diagnostyczne, które można wykorzystać do analizy i monitorowania ruchu sieciowego, identyfikowania problemów z połączeniami oraz do uzyskiwania informacji na temat aktywnych połączeń sieciowych.

następna strona

tcpflow jedno z najlepszych narzędzi

tcpflow to narzędzie wiersza poleceń dostępne w systemach Linux, które umożliwia przechwytywanie i zapisywanie strumieni danych TCP przesyłanych przez sieć. Jest to przydatne narzędzie do analizy ruchu sieciowego, diagnozowania problemów oraz monitorowania komunikacji między urządzeniami. Oto kilka przykładów użycia tcpflow:

  1. Podstawowe Użycie tcpflow: Uruchomienie tcpflow w trybie podstawowym:
tcpflow -c -i INTERFEJS

INTERFEJS to nazwa interfejsu sieciowego, który chcesz monitorować. tcpflow będzie przechwytywać ruch na tym interfejsie. Opcja -c oznacza, że dane będą zapisywane do oddzielnych plików.

  1. Przechwytywanie Ruchu z Konkretnego Adresu IP: Aby przechwytywać ruch tylko z określonego adresu IP źródłowego lub docelowego, użyj flagi -r i określ adres IP. Na przykład, aby przechwytywać ruch z adresu IP 192.168.1.100, użyj polecenia:
 tcpflow -c -i INTERFEJS -r 192.168.1.100
  1. Określenie Katalogu Wyjściowego: Domyślnie tcpflow zapisuje dane w bieżącym katalogu. Aby określić katalog wyjściowy, użyj flagi -o i podaj ścieżkę do katalogu. Na przykład:
tcpflow -c -i INTERFEJS -o /ścieżka/do/katalogu/wyjściowego
  1. Przechwytywanie Ruchu na Konkretnym Porcie: Aby przechwytywać ruch na określonym porcie, użyj flagi -p i określ numer portu. Na przykład, aby przechwytywać ruch na porcie 80 (HTTP), użyj polecenia:
tcpflow -c -i INTERFEJS -p 80
  1. Przechwytywanie Ruchu na Konkretnym Porcie z Określonym Adresem IP: Kombinacja flag -r i -p pozwala na przechwytywanie ruchu na określonym porcie z określonego adresu IP. Na przykład, aby przechwytywać ruch HTTP (port 80) tylko z adresu IP 192.168.1.100, użyj polecenia:
tcpflow -c -i INTERFEJS -r 192.168.1.100 -p 80
  1. Wyświetlanie Ruchu w Trybie ASCII: Aby wyświetlać dane w trybie ASCII, użyj flagi -a. Na przykład:
tcpflow -c -i INTERFEJS -a
  1. Pomoc i Wyjście: Aby uzyskać dostęp do pomocy dotyczącej dostępnych opcji, użyj flagi -h. Aby zakończyć działanie tcpflow, naciśnij „Ctrl+C”.

tcpflow to narzędzie do przechwytywania i analizy ruchu sieciowego w systemach Linux. Daje administratorom systemów możliwość dokładnej analizy komunikacji między urządzeniami oraz pozwala na rozwiązywanie problemów z wydajnością sieci. Jest to przydatne narzędzie w dziedzinie bezpieczeństwa i diagnostyki sieciowej. Potrzebujesz profesjonalnego zarządzania i monitorowania? Skorzystaj z naszej oferty.

następna strona

Iptraf – Monitorowanie Ruchu Sieciowego

iptraf to już chyba klasyka na wielu maszynach, narzędzie monitorujące ruch sieciowy w systemach Linux, które umożliwia zaawansowane analizowanie i monitorowanie wykorzystania interfejsów sieciowych oraz ruchu w sieci. Jest to przydatne narzędzie dla administratorów systemów, którzy chcą dokładnie monitorować ruch sieciowy i diagnozować ewentualne problemy. Oto kilka przykładów użycia iptraf:

  1. Podstawowe Użycie iptraf: Uruchomienie iptraf w trybie podstawowym:
sudo iptraf

Po uruchomieniu narzędzia można wybrać interfejs sieciowy, który chcesz monitorować. Naciśnij „Q” lub „Ctrl+C”, aby wyjść.

  1. Monitorowanie Ruchu IP (All Traffic): Monitorowanie ruchu IP na wszystkich dostępnych interfejsach:
sudo iptraf -i all

To polecenie wyświetli ogólny ruch sieciowy na wszystkich interfejsach.

  1. Monitorowanie Ruchu na Konkretnym Interfejsie (np. wlo1): Monitorowanie ruchu na określonym interfejsie, na przykład „wlo1”:
sudo iptraf -i wlo1

Zmieniamy „wlo1” na nazwę interfejsu, który nas interesuje.

  1. Monitorowanie Ruchu TCP (TCP Traffic): Monitorowanie ruchu TCP na wybranym interfejsie:
sudo iptraf -i wlo1 -T

To polecenie wyświetli tylko ruch TCP na interfejsie „wlo1”.

  1. Monitorowanie Ruchu UDP (UDP Traffic): Monitorowanie ruchu UDP na wybranym interfejsie:
sudo iptraf -i wlo1 -U

To polecenie wyświetli tylko ruch UDP na interfejsie „wlo1”.

  1. Monitorowanie Ruchu ICMP (ICMP Traffic): Monitorowanie ruchu ICMP na wybranym interfejsie:
sudo iptraf -i wlo1 -I

To polecenie wyświetli tylko ruch ICMP na interfejsie „wlo1”.

  1. Zapisywanie Danych do Pliku (Capture Data to File): Aby zapisywać dane z iptraf do pliku, użyj flagi -B i określ ścieżkę do pliku, na przykład:
sudo iptraf -i wlo1 -B /ścieżka/do/pliku.log

To pozwoli na zapisywanie danych do określonego pliku, który można później analizować.

  1. Sortowanie Wyników (Sorting Results): iptraf umożliwia sortowanie wyników według różnych kategorii. W trybie interaktywnym naciśnij odpowiednią literę, aby zmienić kategorie sortowania. Na przykład „s” sortuje wyniki według źródła, „d” sortuje wyniki według celu, a „p” sortuje według portu.
  2. Pomoc i Wyjście (Help and Exit): Aby uzyskać dostęp do pomocy dotyczącej dostępnych opcji, użyj flagi -h. Aby zakończyć działanie iptraf, naciśnij „Ctrl+C” lub „Q” w trybie interaktywnym.

iptraf jest narzędziem do monitorowania ruchu sieciowego w systemach Linux. Daje administratorom systemów możliwość dokładnej analizy i kontroli nad wydajnością sieci oraz pozwala na śledzenie i diagnozowanie potencjalnych problemów z ruchem sieciowym. Potrzebujesz monitorowania sieci? serwerów? Skorzystaj z naszej oferty.

następna strona

Kategorie

Czytelnia IT

Chmura tagów

Administrator Antywirus Ataki Bezpieczeństwo Firewall GSM Hacker Haker Hyper-V Internet Komputer Kontenery Kubernetes Linux MANIPULACJA Microsoft Mikrotik Phishing PPPoE Router Serwery Sieci Teams Telefon TP-Link VPN WAP WiFi Windows ZFS

Pozostań w kontakcie

HyperCon Ltd. Telekomunikacja dla Biznesu
7 Bell Yard WC2A 2JR London UK, CN 13485343 NIP PL5263556051
Oddział Polska - 50-528 Wrocław ul. Dyrekcyjna 1 - UKE 13104
Dział obsługi klienta +48 71 723 73 00 e:bok[at]hypercon.tech

Czytelnia IT